ONGECENSUREERD
Door: LIDA & THEO
Blijf op de hoogte en volg Theo
09 April 2014 | Sri Lanka, Weligama
De ruzie tussen 2 zussen om de erfenis.
Bussen in Sri Lanka, chauffeurs op blote kakken.
Eten, waarbij devlammen je reet uitslaan.
Relatieproblemen. Het(nog) stille strand. Merriotthotel in aanbouw. Net tegen
rondvliegende kokosnoten.
De Keutenberg op en af. Hoe kort het hier nog leuk zal zijn .
Het lawaai van de overvolle bussen. Sri.L -20 WK cricket.
Verkoop Superknallend vuurwerk (veiligheid) stapels tussen winkelend publiek.
Daar waar zelfs Floortje(Dessing's voetstappen nog niet staan).
Mirissa Beach,09-04-2014.
Voor de 3e keer in 3 jaar zijn we in Mirissa beland.
het guesthouse (Mount Garden), waar we op onze vorige edities verbleven, hebben we
deze keer links laten liggen. We vonden het niet zo geweldig. Het beheer kwam
nogal lui over, al valt dat hier niet erg op.Bovendien was het niet erg zuver te
noemen, wat toch wel een van de belangrijkere dingen is hier in de tropische
temperaturen. We dachten terecht te kunnen in The Spicehouse, wat goed
aangeschreven staat op Tripadvisor, maar vol. Ook de nr.2 van ons lijstje (The
Secret Garden). Nieuwe naam: "The Secret Root Spa", bleek gelukkig ook vol.
Maar de eigenaar verwees ons naar de buren (Beauty Mount). Dat bleek een geweldige
keuze.
Alhoewel er geen airco is in de kamers, zijn we met deze keuze erg gelukkig.
Na één nacht geboekt te hebben, die prima was bevallen, werden het er al gauw
drie.
Na de vierde nacht zouden we vertrekken (de tuktuk was al besteld), zijn we nu nog
hier voor de zesde nacht. En waarom? Zulke lieve mensen maak je bijna niet meer
mee. Na verteld te hebben, waar we voorheen hadden geslapen, en waarom we
veranderd waren, zoals eerder beschreven, blijkt dit hier een zus te zijn. Ja, ook
hier is het dorp maar klein. Elke dag komen we langs het verblijf van die zus.
Op zekere dag zagen en herkenden ze ons. Waarom we niet meer daar kwamen
overnachten. Toevallig waren ze zelf aan het verbouwen,terwijl aan de overkant een
hotel in aanbouw is. Dus de reden was snel bedacht: we gaan niet in een bouwput
slapen. Ook de prijs, waar we nu zijn speelt wel een rol, SKR 2500,-, ongeveer
€15,-, waar we eerst het dubbele kwijt waren.
De twee zussen leven al sinds enkele jaren in onmin, over de erfenis van vader,
die hier grootgrondbeziiter was. Ook hier dus erfenisperikelen. Haar luie nicht
woont hier recht tegenover met haar man, die alleen wel eens zijn ene oog open
doet als hij knipoogt. Na de eerste dag hier hebben we, om niet al te veel uit te
dijen, onze route verlegd. We gaan nu eerst een soort Keutenberg,(Nederlands:
Kuitenberg) op, langs een Buddistische tempel, Om daarna 200 treden af te dalen
naar het strand, waar we de verloren zweetdruppels weer heerlijk met allerlei
verschillende fruitjuices aan kunnen vullen.
Af en toe stappen we in een lokale bus, om even wat te shoppen. We hebben de keuze
uit een drietal kleuren, die alledrie ongeveer eenzelfde trajekt afleggen. De
eerste, een rode, waarschijnlijk door ontwikkelingshulp geschonken exemplaar,
waarvan er velen rijden, maakte meer lawaai bij het optrekken dan een
drietrapsraket, die een sateliet naar de maan of mars moet afschieten.De chauffeur
in uniform, T-shirt en kort rokje, op blote kakken(voeten), zowel de koppeling,
rem en -gaspedaal bedienend. Na 6km van de 10 af te leggen kilometers komt de
conducteur zich tussen de passagiers doorwringend vragen waar we heen gaan en bied
ons eeen kaartje aan van zo'n €0,10. Omgerekend één cent per km. Deze bussen
brengen je in no time met duizelingwekkende snelheden op zo'n weg van A naar
B.,wie hier het grootste is heeft nog steeds voorrang. Verder zie je 's avonds nog
geheel onverlichte fietsen (alleen maar) zonder ook maar één reflector, op een weg
waar van alles op rijdt en loopt o.a.onverlichte mensen en koeien. Eergisteren de
grijswitte bus, die ietsje duurder is, maar dan misschien nog sneller en meer
geluid maakt. De ene wit/grijze bus probeerde de andere in te halen, toen deze
plotseling stopte om een pasagier in of uit te laten stappen en de passagiers door
de bus vlogen, toen de de chauffeur een poging deed tijdig het transportmiddel tot
stilstand te krijgen. Deze keer lukte dat zowaar. Voordeel: geen lange
wachttijden, iedere 5 min. wel een bus. Geen gezeur over een Fyra etc.
In Matara, een plaats, waar we zo af en toe heengaan, werden afgelopen weekend
bergen vuurwerk verkocht, toen Sri Lanka onder 20 wereldkampioen cricket kon
worden en dit voor het eerst in de geschiedenis ook werd en het Singalees
Nieuwjaar(14 april). De bergen vuurwerk lagen in de brandende zon op de trottoirs
uitgestald.
Het Sri Lankaanse eten is ook lekker. Ontbijt bestaat uit hoppers, waarvan ik
aanvankelijk dacht, dat dit een soort sprinkhanenen waren, blijken het een soort
dun pannekoekje te zijn. O.a. Egghoppers bestaat uit zo'n blind klepje(flensje)
met een gebakken ei erin. Ook hebben we diverse soorten curry geprobeerd te eten.
de vlammen slaan echter je reet uit (vergeef me deze zeemansuitdrukking). Te heet
voor een blanke. Eergisteren de bus naar Weligama (vertaald zandplaats)genomen.
Een halte te ver uitgestapt, waar we vlakbij het eerste in Sri Lanka in aanbouw
zijnde Merriotthotel waren. Met voor de deur een strand van 2.5km lang en heel
breed, waar nu alleen Lida, een hond en ik buiten ongeveer 200 kleine
vissersbootjes, waarvan één uitgerust met bb-motor waren. Na 2 km kwamen we het
Gaja Bayresort tegen. Daar een glaasje limejuice genoten. Bijna geen gast
aanwezig, al werden die goed beschermd . Nadat er één dode en twee zwaargewonden
waren te betreuren geweest vanwege vallende kokosnoten had men er netten gespannen
om dezen op te vangen en niet om de eventueel uit de palmen vallende
kingkokosnotenplukkers te beschermen.
Gisteren hebben we op aanvulling van onze ochtendgymnastiek een soort trekking
gedaan, waar van ik liever Lida verslag over laat doen. Hier komt het verdere verslag van Lida.Nadat we de klim naar de tempel hadden gemaakt en weer die 200 trappen naar beneden liepen we weer verder naar boven naar een chique hotel en het was de bedoeling om daar iets te gaan drinken.Het bleek niet helemaal de juiste keuze te zijn want er was bijna niemand binnen en wat er binnen was ,dat waren mensen van een ander allooi.Nee maar nu komt het Theo wist een andere weg om weer bij het strand te komen.Ik sjokte als een idioot achter hem aan omdat ik nog wel een klein beetje vetrouwen in hem had maar had ik dat kleine beetje nu maar laten schieten want ik kwam bedrogen uit.Bovendien kwamen we nog een paar mokkels tegen die tegen hem zeiden dat er achter het begaande pad een mooi strand lag.Dus hier waren wij niet de enigste.Toen weer met Theo op weg.We moesten ons tussen de boomwortels en dichte begroeing een weg banen en op het ruisen van de zee afgaan.Nou dan hoorde je de zee dan weer hier en dan weer daar en de takken zwiepten om je benen.Na een hele tijd kwamen we dan dichter bij de zee en wat bleek: geen mens te bekennen alleen een paar kleine inderen heel in de verte.Om bij de bewoonde wereld te komen moesten we toen over een zooitje rotsblokken klimmen en die krengen waren nog zo glad als een spiegel.Daar gingen we dan en ik nog als een grotere idioot weer achter hem aan want ik kon daar niet blijven overnachten en we moesten ook rekening houden met het getij.Na veel geklauter op handen en voeten kwamen we op het strand.Theo keek omhoog en wat zag hij daar? een bewoond huis dus het gevolg was weer omhoog klauteren.Ik was onderhand aan het einde van mijn latijn.Er kwam een vrouwtje naar buiten en we vroegen of ze iets te drinken aan kon bieden.Ja hoor met alle liefde kregen wij een stoel uiteraard van plastik en een kan water en opeens was ze verdwenen en kwam terug met 2 koppen met inhoud wat voor koffie door moest gaan.Theo vroeg of ze een man had maar wat bleek haar man was dood en lag een stukje verderop in de tuin begraven,dat doen ze hier wel meer.Nu moesten we weer naar de hoofdweg terug om naar vervoer uit te kijken endat bleek ook nog een heel eind te zijn.Uiteindelijk het laatste stuk met de tuktuk terug gekomen.Ik was kapot.Leve de tracking voor oma.
Bussen in Sri Lanka, chauffeurs op blote kakken.
Eten, waarbij devlammen je reet uitslaan.
Relatieproblemen. Het(nog) stille strand. Merriotthotel in aanbouw. Net tegen
rondvliegende kokosnoten.
De Keutenberg op en af. Hoe kort het hier nog leuk zal zijn .
Het lawaai van de overvolle bussen. Sri.L -20 WK cricket.
Verkoop Superknallend vuurwerk (veiligheid) stapels tussen winkelend publiek.
Daar waar zelfs Floortje(Dessing's voetstappen nog niet staan).
Mirissa Beach,09-04-2014.
Voor de 3e keer in 3 jaar zijn we in Mirissa beland.
het guesthouse (Mount Garden), waar we op onze vorige edities verbleven, hebben we
deze keer links laten liggen. We vonden het niet zo geweldig. Het beheer kwam
nogal lui over, al valt dat hier niet erg op.Bovendien was het niet erg zuver te
noemen, wat toch wel een van de belangrijkere dingen is hier in de tropische
temperaturen. We dachten terecht te kunnen in The Spicehouse, wat goed
aangeschreven staat op Tripadvisor, maar vol. Ook de nr.2 van ons lijstje (The
Secret Garden). Nieuwe naam: "The Secret Root Spa", bleek gelukkig ook vol.
Maar de eigenaar verwees ons naar de buren (Beauty Mount). Dat bleek een geweldige
keuze.
Alhoewel er geen airco is in de kamers, zijn we met deze keuze erg gelukkig.
Na één nacht geboekt te hebben, die prima was bevallen, werden het er al gauw
drie.
Na de vierde nacht zouden we vertrekken (de tuktuk was al besteld), zijn we nu nog
hier voor de zesde nacht. En waarom? Zulke lieve mensen maak je bijna niet meer
mee. Na verteld te hebben, waar we voorheen hadden geslapen, en waarom we
veranderd waren, zoals eerder beschreven, blijkt dit hier een zus te zijn. Ja, ook
hier is het dorp maar klein. Elke dag komen we langs het verblijf van die zus.
Op zekere dag zagen en herkenden ze ons. Waarom we niet meer daar kwamen
overnachten. Toevallig waren ze zelf aan het verbouwen,terwijl aan de overkant een
hotel in aanbouw is. Dus de reden was snel bedacht: we gaan niet in een bouwput
slapen. Ook de prijs, waar we nu zijn speelt wel een rol, SKR 2500,-, ongeveer
€15,-, waar we eerst het dubbele kwijt waren.
De twee zussen leven al sinds enkele jaren in onmin, over de erfenis van vader,
die hier grootgrondbeziiter was. Ook hier dus erfenisperikelen. Haar luie nicht
woont hier recht tegenover met haar man, die alleen wel eens zijn ene oog open
doet als hij knipoogt. Na de eerste dag hier hebben we, om niet al te veel uit te
dijen, onze route verlegd. We gaan nu eerst een soort Keutenberg,(Nederlands:
Kuitenberg) op, langs een Buddistische tempel, Om daarna 200 treden af te dalen
naar het strand, waar we de verloren zweetdruppels weer heerlijk met allerlei
verschillende fruitjuices aan kunnen vullen.
Af en toe stappen we in een lokale bus, om even wat te shoppen. We hebben de keuze
uit een drietal kleuren, die alledrie ongeveer eenzelfde trajekt afleggen. De
eerste, een rode, waarschijnlijk door ontwikkelingshulp geschonken exemplaar,
waarvan er velen rijden, maakte meer lawaai bij het optrekken dan een
drietrapsraket, die een sateliet naar de maan of mars moet afschieten.De chauffeur
in uniform, T-shirt en kort rokje, op blote kakken(voeten), zowel de koppeling,
rem en -gaspedaal bedienend. Na 6km van de 10 af te leggen kilometers komt de
conducteur zich tussen de passagiers doorwringend vragen waar we heen gaan en bied
ons eeen kaartje aan van zo'n €0,10. Omgerekend één cent per km. Deze bussen
brengen je in no time met duizelingwekkende snelheden op zo'n weg van A naar
B.,wie hier het grootste is heeft nog steeds voorrang. Verder zie je 's avonds nog
geheel onverlichte fietsen (alleen maar) zonder ook maar één reflector, op een weg
waar van alles op rijdt en loopt o.a.onverlichte mensen en koeien. Eergisteren de
grijswitte bus, die ietsje duurder is, maar dan misschien nog sneller en meer
geluid maakt. De ene wit/grijze bus probeerde de andere in te halen, toen deze
plotseling stopte om een pasagier in of uit te laten stappen en de passagiers door
de bus vlogen, toen de de chauffeur een poging deed tijdig het transportmiddel tot
stilstand te krijgen. Deze keer lukte dat zowaar. Voordeel: geen lange
wachttijden, iedere 5 min. wel een bus. Geen gezeur over een Fyra etc.
In Matara, een plaats, waar we zo af en toe heengaan, werden afgelopen weekend
bergen vuurwerk verkocht, toen Sri Lanka onder 20 wereldkampioen cricket kon
worden en dit voor het eerst in de geschiedenis ook werd en het Singalees
Nieuwjaar(14 april). De bergen vuurwerk lagen in de brandende zon op de trottoirs
uitgestald.
Het Sri Lankaanse eten is ook lekker. Ontbijt bestaat uit hoppers, waarvan ik
aanvankelijk dacht, dat dit een soort sprinkhanenen waren, blijken het een soort
dun pannekoekje te zijn. O.a. Egghoppers bestaat uit zo'n blind klepje(flensje)
met een gebakken ei erin. Ook hebben we diverse soorten curry geprobeerd te eten.
de vlammen slaan echter je reet uit (vergeef me deze zeemansuitdrukking). Te heet
voor een blanke. Eergisteren de bus naar Weligama (vertaald zandplaats)genomen.
Een halte te ver uitgestapt, waar we vlakbij het eerste in Sri Lanka in aanbouw
zijnde Merriotthotel waren. Met voor de deur een strand van 2.5km lang en heel
breed, waar nu alleen Lida, een hond en ik buiten ongeveer 200 kleine
vissersbootjes, waarvan één uitgerust met bb-motor waren. Na 2 km kwamen we het
Gaja Bayresort tegen. Daar een glaasje limejuice genoten. Bijna geen gast
aanwezig, al werden die goed beschermd . Nadat er één dode en twee zwaargewonden
waren te betreuren geweest vanwege vallende kokosnoten had men er netten gespannen
om dezen op te vangen en niet om de eventueel uit de palmen vallende
kingkokosnotenplukkers te beschermen.
Gisteren hebben we op aanvulling van onze ochtendgymnastiek een soort trekking
gedaan, waar van ik liever Lida verslag over laat doen. Hier komt het verdere verslag van Lida.Nadat we de klim naar de tempel hadden gemaakt en weer die 200 trappen naar beneden liepen we weer verder naar boven naar een chique hotel en het was de bedoeling om daar iets te gaan drinken.Het bleek niet helemaal de juiste keuze te zijn want er was bijna niemand binnen en wat er binnen was ,dat waren mensen van een ander allooi.Nee maar nu komt het Theo wist een andere weg om weer bij het strand te komen.Ik sjokte als een idioot achter hem aan omdat ik nog wel een klein beetje vetrouwen in hem had maar had ik dat kleine beetje nu maar laten schieten want ik kwam bedrogen uit.Bovendien kwamen we nog een paar mokkels tegen die tegen hem zeiden dat er achter het begaande pad een mooi strand lag.Dus hier waren wij niet de enigste.Toen weer met Theo op weg.We moesten ons tussen de boomwortels en dichte begroeing een weg banen en op het ruisen van de zee afgaan.Nou dan hoorde je de zee dan weer hier en dan weer daar en de takken zwiepten om je benen.Na een hele tijd kwamen we dan dichter bij de zee en wat bleek: geen mens te bekennen alleen een paar kleine inderen heel in de verte.Om bij de bewoonde wereld te komen moesten we toen over een zooitje rotsblokken klimmen en die krengen waren nog zo glad als een spiegel.Daar gingen we dan en ik nog als een grotere idioot weer achter hem aan want ik kon daar niet blijven overnachten en we moesten ook rekening houden met het getij.Na veel geklauter op handen en voeten kwamen we op het strand.Theo keek omhoog en wat zag hij daar? een bewoond huis dus het gevolg was weer omhoog klauteren.Ik was onderhand aan het einde van mijn latijn.Er kwam een vrouwtje naar buiten en we vroegen of ze iets te drinken aan kon bieden.Ja hoor met alle liefde kregen wij een stoel uiteraard van plastik en een kan water en opeens was ze verdwenen en kwam terug met 2 koppen met inhoud wat voor koffie door moest gaan.Theo vroeg of ze een man had maar wat bleek haar man was dood en lag een stukje verderop in de tuin begraven,dat doen ze hier wel meer.Nu moesten we weer naar de hoofdweg terug om naar vervoer uit te kijken endat bleek ook nog een heel eind te zijn.Uiteindelijk het laatste stuk met de tuktuk terug gekomen.Ik was kapot.Leve de tracking voor oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
