Wij zijn thuis

Hallo volgers,

Hier nog één laatste verslagje en oproep.
De laatste loodjes wogen het zwaarst.
In Negombo, onze favoriete vertrekplaats in Sri Lanka, ongeveeer 35 km van Banderanaike Airport , waren we 's morgens na het ontbijt lekker bij het zwembad gaan liggen en konden we ons van tijd tot tijd lekker afkoelen in het warme water. Na de lunch even op bezoek geweest bij een paar kennissen in guesthouse Serendib, waar we nu jammer genoeg niet terecht konden, omdat het wederom was volgeboekt..Dit was het gevolg van het geven van te goede waarderingen op de site van Tripadvisor. Reeds enkele jaren staat dit B&B op de eerste of tweede plaats, en dit jaar kregen ze zelfs een zgn. "Traveller's Choise Award, waar ieder B&B trots op zou zijn. Daarna weer terug naar ons hotel, waar de chauffeur, die ons op het vliegveld af zou leveren, voor de vierde keer vroeg of we niet wat vroeger naar het vliegveld konden gaan. Dan kon hij, nadat hij ons als laatste vrachtje die dag had afgeleverd naar bed. omdat wij een vliegveld echt niet zo gezellig vinden, waren we dus niet van plan om daar de halve avond en bijna hele nacht tot half vijf 's morgens door te brengen. Alle begrip voor hem, die op drukke dagen tien keer per dag de 35 km visa en versa aflegt. We hebben het maar op een akkoordje gegooid. Half elf kon hij ons oppikken. Ingecheckt en onze bagage afgegeven, zodat we ons toch nog een paar uur half gaar vrij konden bewegen tussen allerlei belastingvrije artikelen, die allemaal in Amerikaanse $$$ staan geprijsd. Van sigaretten, drank en parfuma, tot allerlei edelmetalen, te dure modekleding en zelfs auto's waren er in de aanbieding. Na de boarding leek alles klaar voor een gesmeerde thuisreis. Slechts met een klein uurtje vertraging vertrokken we naar Abu Dhabi. Niets in de weg dachten we, want dat was al twee jaar op rij zo geweest. Dat werd weer hardlopen in de Verenigde Emiraten. Onze aankomst daar was al een minuut of vijf na de officiële vertrektijd van onze vlucht naar Düsseldorf. We werden wederom als een soort vee opgejaagd door een stelletje Arabieren met grote bekken, wat hun deze keer niet zou lukken. Op mijn opmerking, dat f....ng Etihad plane as usual too late was, kreeg ik solly solly te horen, waarna ze toch wel wat aardiger werden. Die rotzakken wisten natuurlijk al, dat ons toestel al vertrokken was. Na de vierde veiligheidscontrôle, schoenen uit, riem en horloge af, laptopje uit de rugzak, alles door de scanner, ver naar waar onze vlucht zou vertrekken. Een klein incheckbalietje vlak voor de gate werden we staande gehouden met nog een paar reizigers, die zich wel goed hadden laten opjagen en naar Frankfurt moesten, kregen te horen, dat de vlucht met een ander toestel van Etihad via Amsterdam naar Frankfurt zou geschieden. Gelaten lieten deze passagiers het over zich heen komen. Onze beurt. U gaat met vluchtnr. zoveel van Etihad naar Istanbul en daarna met Turkish Airlines naar Düsseldorf. Daar moesten we dan maar genoegen mee nemen. Drie uur later dan de planning en nog twee security-checks later stonden we in Düsseldorf bij de bagage band nr.14. Na ongeveer 800 verschillende koffers, tassen, buggies en nog allerlei ufo's waren onze tassen nog niet gepasserd. Na sommige stuks bagage voor de derde keer gepasseerd gezien te hebben, de moed maar opgegeven. Met ons nog een alleraardige Srilankaanse mevrouw, die in hetzelfde schuitje meevoer. We werden door een Turks/Duitse mevrouw verteld, maar eens bij band nr.7 te gaan kijken, want daar was onze eigenlijke vlucht geland. Volgens mij hadden ze die bagage toch nooit bij zich kunnen hebben, want die waren we toch echt niet voorbij gevlogen. Dus ook noppes. Dan maar naar de bagage -claim, die daar toevallig tegenover was . Slechts één claimster voor, die wel ongeveer 3 kwartier nodig had om uit te leggen, dat haar koffers met inhoud, een buggy en speelgoed van 3 meereizende kinderen grotendeels naar z'n mallemoer waren. Wat zat erin, wat voor merk dit, wat voor merk dat,etc.etc. Eindelijk wij. Daar was men ervan overtuigd , dat de tassen van ons nog in Abu Dhabi waren. Even eeen beschrijving geven. Plaatjes erbij gehaald, hoe die tassen eruit zagen,hebben ze wielen, wat voor merk is het en nog meer van dat soort stomme vragen. Er hangt of hoort toch een label aan te hangen, waarop het hele ratteplan staat vermeld. Niet zeuren, alles beter dan op 2500km uit de Australische kust op 4500m diepte terecht te komen. Die zwarte dozen zullen waarschijnlijk nooit gevonden worden, al liggen er maar twee. Het zou in Sri Lanka nog moeilijker zijn, ze te vinden tussen al die zwarte dozen, vooral als ze niet meer piepen.
En die arme Hans maar wachten vanaf half één was hij al op het vliegveld. Geprobeerd tussen de vluchten door nog te bellen, géén
bereik. Ook wij waren onbereikbaar. Mijn telefoon in de "vliegmodus" en
HANS WAT DENK JE, MOET IK JE NOG FF OPBIECHTEN, DAT IN LIDA'S TELEFOON HET DIALOG-KAARTJE VAN SRI LANKA NOG ZAT. BIJ HET OMWISSELEN VANMORGEN, HADDEN WE GELIJK 5 ONBEANTWOORDE OPROEPEN: 3 VAN JOLANDA EN 2 VAN JOUW. Onze bagage zal misschien nog wel voor de Pasen arriveren, anders ergens na de Paasdagen. Een oproep aan de volgers, we zijn aan de laatste kontanten en onderbroeken toe, mischien heeft iemand onder jullie nog reserve, anders morgen naar de Sponsorwinkel.
Tot dan.