Goeie Rutsch

Oud op Nieuw
‎Weert 22-‎4-‎15. Ons (voorlopig) laatste verslag.
Zoals in ons vorige verslag gemeld, voor dit jaar berekend, dat Nieuwjaarsdag op 14 april zal vallen en het nieuwe jaar een paar minuten eerder of later dan 2 uur in de middag zal beginnen, volgens een berekening door de hoge priesters.
Dit wordt, net als bij ons, het Carnaval, Pasen en Pinksteren op een nog ingewikkelder manier berekend.
Zoals eerder geschreven, was het twijfelachtig, of het grootse festival in Deniyaya wegens de door de bliksem getrofffen dodelijke slachtoffers wel door zou gaan. Niet dus. Dit had echter niets met deze onweerslachtoffers te maken.
Twee dagen vóór het begin van het Singalese Nieuwjaar, op de dag dat daar het onweer zo tekeer ging, had een hele Hoge Priester van het Theravada Boeddhisme (Tera, weet je gelijk waar je naam vandaan komt), de pijp aan Maarten gegeven. Dus zeker een prima reden om alle feestelijkheden af te gelasten. Het Theravada Boeddhisme is slechts een van de vele stromingen binnen het Boeddhisme, dat naar ons gevoel nog meer verschillende aftakkingen kent dan het bij ons welbekende Christendom en de Islam. Genoeg van deze Theologielessen.
Als alternatief werden we te eten gevraagd door onze gastheer en gastvrouw. deze uitnodiging konden we dus natuurlijk niet afslaan, al zouden we het willen.
Net als bij ons enkele jaren geleden werd er al 14 dagen van te voren volop vuurwerk afgeschoten. Sommige knallen waren zo hard, dat je 's avonds of 's morgens vroeg rechtop in bed zat. Op het strand was iedere avond wel wat siervuurwerk afgeschoten, meer voor de veelvuldig aanwezige toeristen, dan voor het nieuwe jaar. Overigens werd dat vuurwerk gewoon in stalletjes, die in de bloedhitte van vaak wel 40 à 50 graden in de zon, langs de straat verkocht. Mocht het nat regenen droogt het weer even snel. Het knalllende hoogtepunt was om 2 uur in de middag
Ons feestmaal werd na de daar gebruikelijke familieceremonie geserveeerd. De ceremonie bestond uit een vuurtje, dat in de huiskamer werd aangestoken, waar we bijna de moord staken van de rook, en een bezoek van de kinderen, in dit geval twee zonen en een dochter, waarvan één zoon wegens een familievete, niet aanwezig was en de dochter, Colombo 170 km verderop woonde ook schitterde door afwezigheid. De kleinkinderen (vier in totaal) waren er overigens wel evenals de schoondochter en een kleinkind uit een eerdere relatie van de afwezige zoon.
Terwijl het vuurtje nog volop brandde, gingen de familieleden één voor één bij vader langs. Ze maakten uit respekt een wel heel erg diepe buiging, waarbij ze bijna de tenen van zijn blote voeten raakten, kregen uit de vingers van vader een klein hapje kleefrijst en een aantal, in een blad van de mangoboom gewikkelde roepies en verdwenen daarna in een achterkamertje (misschien om ze te tellen). Ook wij kregen zo'n blad met roepies. Ieder 105. Daar kom je toch een heel eind mee met de trein of bus. De diepe buigingen hebben we maar achterwege gelaten, zover kom ik niet met mijn neus naar de vloer, en Lida, een stuk leniger dan ik, mede door de wekelijkse gymnastieklessen van haar Belgische leraar Addie in 't Keenter Hart komt ook niet zo diep. Het diner bestond uit iets wat we al op één van onze eerdere reizen hebben gegeten: zoete snacks, waarvan de zoete balletjes wel wat erg hard waren uitgevallen en een groot gevaar vormden voor onze protheses , crispy koekjes met weinig smaak en wat hete pepertjes. persoonlijk zou ik voor oliebollen kiezen. Na de ceremoniële verplichtingen zijn we maar naar het strand gegaan om de smaak van de toch niet zo erg lekkere hapjes weg te spoelen met een paar overheerlijke gin-tonics en Lida uiteraard met een sapje. Opvallend was, dat we er bij het afrekenen achterkwamen, dat het geen happy-hour prijzen waren. De oorzaak was, dat er tijdens volle maan nergens in Sri Lanka alcohol geschonken en gedronken mag worden. De meerprijs moest de kosten voor het tevreden stellen van de diestdoende gezagsdragers ter plaatse dekken. Op mijn reactie, dat ik dat niet kon weten werd alsnog de happy hourprijs berekend. Al waren we steeds op hetzelfde strand maakte dit alles behalve saai. Zo waren er altijd wel een paar honden, die op het strand liepen. Zeker geen agressieve. Maar honden moeten natuurlijk ook hun behoefte doen en de hond, die ons op een zeker moment opviel werd door een zonnebadende dame een paar keer met water en een handje zand verjaagd. (Althans deed ze een poging daartoe.) Dat lukte niet en de hond besloot zijn behoefte op nog geen meter van de dame te doen. We stonden er bijna tien meter vandaan en konden het goed ruiken. Dan was er nog een echte (zee)hond, die dwars door de branding op raadselachtige wijze een door zijn baasje weggegooid balletje uit zee steeds weer tevoorschijn toverde. Soms zag je de hele hond niet meer en verdween hij steeds in de branding, kwam dan als een stokstaartje omhoog en spotte steeds weer het balletje op de golven. Na een keer of zes vond hij het wel genoeg en kreeg dan de beloning in de vorm van een stukje bot of visgraat.
Ons eetpatroon hebben we in Sri Lanka ook maar wat aangepast. Om 9 uur ontbijt. Steevast 8 sneetjes brood voor samen. Een lekker gebakken ei, zoals vrijwel iedere toerist voorgeschoteld krijgt. Ja, de kippen draaien hier erg veel overuren met zo'n 2 miljoen extra eierklanten per jaar. Daarnaast heel veel vers fruit en vers vruchtensap in allerlei combinaties. Zelfs Lida, toch over het algemeen geen echte fruiteetster at ervan mee. Ik genoot van de smakelijke mango's, watermeloen, ananas, papaja, soursop (zuurzak),wat volgens ingewijden tegen sommige soorten kanker beter helpt, dan chemo, gele en rode bananen, passiefruit, sinaasappels, mandarijnen, druiven,lemoensap, jackfruit,hetgeen uiterlijk lijkt op durian, alleen niet zo'n indringende stank verspreidt, en zelfs zwarte bananen etc.etc. Vier soorten lagen iesere morgen bij ons ontbijt.
De laatste jaren is ook het bedelpatroon wat aangepast. Kinderen veragen niet meer om een "schoolpen", maar om "money for schoolpen", en het "mister roepie please", is vervangen door "mister dollar please". De babies worden hier trouwens met de handpalm omhoog geboren, en die blijft ook zo staan. Of ze nu arm of rijk zijn, bedelen doen ze allemaal. Een huisje huren is er niet bij, iedereen heeft een eigen woning, vaak gebouwd met het geld van goedgelovige, gulle toeristen. Bij de bijna afgebouwde huizen wordt geen pannen- maar vaak golfplatenbier gedronken.
Van een kelner op het strand, die we vrijwel dagelijks zagen, kregen we gratis een stuk grond aangeboden. Helaas voor hem zijn we er niet op ingegaan. Noem het maar timesharing in een modern jasje.
We kregen "een lift" aangeboden door onze geweldige gastvrouw, die tevens haar man meestuurde voor een nieuwjaarsbezoek aan hun dochter in Colombo. Alleen de chauffeur, de benzine en tolgeld werd ons in rekening gebracht. Ze hoopte, dat we volgend jaar weer bij haar komen logeren, hetgeen we allebei een zeer aangenaam vooruitzicht vinden. Van Colombo zijn we per stoptrein in de alleen aanwezige 3e klasse naar Negombo, ons laatste adres in Sri Lanka gegaan. Een ritje van ongeveer 70 km met plusminus 20 stops. Op het eerste station stond de naam alleen in het Sanskriet geschreven. Nu weet ik nog niet hoe het station heet. De rest was gelukkig wel leesbaar. Opvallend waren het grote aantal treinwrakken, die in de buurt van de diverse stations "geparkeerd" stonden, waaruit soms gras en onkruid groeide. Nog wat souvenirtjes gekocht, o.a. een mooie leren poef voor ond zelf en een afscheidsdiner bij "Petit", wiens kleine restaurantje zo goed draait, dat Joseph de zaak gaat uitbreiden met een guesthouse, waar we volgend jaar eventueel ook al ons hoofd kunnen neerleggen. Een bezoek aan een Belg, genaamd Ronny, die we op één van de eerste dagen in Negombo ontmoetten(met de scooter op zoek naar klandiezie) en die tegen onze verwachting in, manager is van een vrij groot prachtig 4**** appartement/hotel, middenin de kampong van Negombo.
Alles ingericht met Belgische inventaris, zowel de meubels, als het glaswerk en de parasols op de terrassen,waar de naam Hoegaarden op prijkt. een lange dag wachten tot middernacht, dan per taxi naar het vliegveld, waar we om 04.40 uur vertrokken naar Abu Dhabi met Etihad, vervolgens na een tussenstop van een klein uurtje met Air Berlin naar Düsseldorf, waar Hans ons weer als vanouds oppikte en terug bracht naar Weert.
Al met al een geweldige reis, die zeker weer voor herhaling vatbaar is.
Dit is ons laatste verslag, iedereen het allerbeste en wie we nog niet heb gezien tot ziens.

Lida & Theo.