NA ONS AFSCHEID WEER THUIS
Door: THEO
Blijf op de hoogte en volg Theo
19 April 2013 | Nederland, Weert
Ons laatste avondje hebben we in het Paradise Beach Hotel,waar nogal wat Nederlandse toeristen van Holland International en Arke, TUI en andere reisorganisaties neerstrijken. Voor het all inclusive diner was voor deze avond een band van drie Sri Lankaanse mannen ingehuurd.
De door de reis en een bezoek aan de olifanten in het weeshuis in Pinnewala, danig vermoeide oudjes, want dat zijn 98% van de bezoekers in deze tijd wel,kwam niet oftewel erg weinig bijval, dus moesten wij daar maar voor zorgen.Grif werden we dus gevraagd of we verzoeknummers hadden. Lida als Elvis Fan, vroeg de HAWAIAN WEDDING SONG te spelen, die waarschijnlijk niet in hun repertoire aanwezig was, waardoor we het met IT'S NOW OR NEVER moesten doen. Een verzoek van mij werd NO WOMAN, NO CRY van Bob Marley,dat in heel Sri Lanka nog steeds een hit is. Van Lida's shag een zgn. joint gedraaid, waar ze hier over het algemeen niet vies van zijn. Deze werd echter door alle drie de bandleden geweigerd. Toen na enkele rookloze jaren zelf maar wat flinke rookwolken de tent ingeblazen,wat door de aanwezige groep Nederlanders met argusogen werd bekeken, zeker, toen ik hem ook nog eens aan Lida gaf. Na nog wat met een in Negombo wonend aardig "vrouwtje" en de helft van een Nederlands echtpaar uit Eindhoven, die op eigen gelegenheid op een aanbieding van Arke Reizen waren ingegaan, gedronken te hebben, zijn we meer dan voldaan voor onze laatste "nacht" in de duisternis verdwenen. Na 2 uurtjes "slapen" werden we volgens afspraak precies om half twee uit ons wiechie getrommeld. De chauffeur stond al klaar om ons naar Banderanaike airport te brengen. Een vlekkeloos verlopen verblijf in Sri Lanka was weer voorbij.Na de plichtplegingen op het vliegveld en de nodige securitychecks mochten we in het vliegtuig plaatsnemen. Het online inchecken had ons geen minuut tijdwinst opgeleverd, erger nog, kostte ons tijd.
De reeds door ons uitgeprinte instapkaarten gingen zo weer de prullebak in.
Tien rolstoelen met wel erg invalide passagiers gingen ons vooraf. Natuurlijk gunnen wij die mensen ook hun vakantie, maar we vroegen ons wel af, of ze in hun eigen omgeving niet beter af waren geweest.
Een moeilijk in te schatten man op leeftijd had zo erg Parkinson, dat hij met zijn bevende vingers wel slagroom zou kunnen kloppen. Een vrouwtje van 75+, moeilijk te schatten, droeg een stapeltje papier bij zich, waarop al haar wensen vermeld stonden , o.a. "water", "fruitjuice", en als klapstuk een uitvouwbare ter grootte van vier A-viertjes: I'm a vegatarian, I don't eat meat, I only eat plants, vegatables and fruits.Met een kleine drie kwartier vertraging kwamen we in Abu Dhabi aan, waar wij de spikes aan konden trekken, want dat werd rennen.Tien minuten hadden we, om van de ene uithoek naar de splinternieuwe terminal aan de andere kant van het vliegveld te spurten.Een oudere dame met hele dikke voeten en ik zelf konden het tempo nauwelijks volgen, maar verloren het peloton niet uit zicht.25 Minuten later kwamen we met een hartslag van over de 200, bekaf bij een laatste veiligheidscontrole waar we zowaar voorrang kregen,
mochten we als eersten de schoenen uittrekken, zakken leeg maken, riem uit de broek, horloge af, laptoppie uit de rugzak, cameraatje uit het heuptasje, vloeistoffen inleveren, handtasjes en portemonnees in een bakje, ook eventueel los papiergeld uit het borstzakje etc. etc. De strijd tegen de wheelers verloren we dan ook grandioos. Zij waren niet kapabel al deze handelingen te verrichten. Gelukkig was Air Berlin zo vriendelijk geweest de vlucht, met een mooie airbus A330 ook drie kwartier te vertragen.
Na een vlekkeloos verlopen vlucht in Dusseldorf aangekomen, stond het vrouwtje van de A-4 tjes al in de rij naast ons met een niet Schengen of EU-pas en toonde haar papiertjes aan de Immigration. Ook zij mocht,na enige aarzeling, gelukkig voor haar de EU binnen, waar ze waarschijnlijk op familiebezoek ging. Dat papiertje waren haar kinderen denk ik vergeten te schrijven. De douaneformaliteiten verliepen vlekkeloos. Drie mannen en een vrouw, die hun ogen alleen openden als ze knipoogden, stonden de Duitse staat uit te vreten. Aan de andere kant van het "IJzeren Gordijn" stond Hans ons al op te wachten om ons vlekkeloos door de laatste etappe te helpen. Twee flacons muskietenspray van het Kruidvat+twee van een Zuidoost Aziatisch merk,een tube Odomos, een zonnebrandspray 20+, plus een van 30+, een fles after-sun troep, een paar dozen Nivea en een bosje euri armer, een kilo per week zwaarder, zijn we weer op honk. Allemaal bedankt voor de spontane reakties en tot ziens.
De leukste vonden wij natuurlijk van Jeslyn, die met de hulp van haar mamma een reaktie schreef voor oma en opa.XXXXXXXXXXXXX
P.S. Voor de volgende reis zoeken we eerst nog sponsoren.( WE BEGINNEN AL EEN BEETJE SRILANKAANSE INSLAG TE KRIJGEN)
Ook reakties van de plusminus andere 60 "volgers" zijn erg welkom.
De door de reis en een bezoek aan de olifanten in het weeshuis in Pinnewala, danig vermoeide oudjes, want dat zijn 98% van de bezoekers in deze tijd wel,kwam niet oftewel erg weinig bijval, dus moesten wij daar maar voor zorgen.Grif werden we dus gevraagd of we verzoeknummers hadden. Lida als Elvis Fan, vroeg de HAWAIAN WEDDING SONG te spelen, die waarschijnlijk niet in hun repertoire aanwezig was, waardoor we het met IT'S NOW OR NEVER moesten doen. Een verzoek van mij werd NO WOMAN, NO CRY van Bob Marley,dat in heel Sri Lanka nog steeds een hit is. Van Lida's shag een zgn. joint gedraaid, waar ze hier over het algemeen niet vies van zijn. Deze werd echter door alle drie de bandleden geweigerd. Toen na enkele rookloze jaren zelf maar wat flinke rookwolken de tent ingeblazen,wat door de aanwezige groep Nederlanders met argusogen werd bekeken, zeker, toen ik hem ook nog eens aan Lida gaf. Na nog wat met een in Negombo wonend aardig "vrouwtje" en de helft van een Nederlands echtpaar uit Eindhoven, die op eigen gelegenheid op een aanbieding van Arke Reizen waren ingegaan, gedronken te hebben, zijn we meer dan voldaan voor onze laatste "nacht" in de duisternis verdwenen. Na 2 uurtjes "slapen" werden we volgens afspraak precies om half twee uit ons wiechie getrommeld. De chauffeur stond al klaar om ons naar Banderanaike airport te brengen. Een vlekkeloos verlopen verblijf in Sri Lanka was weer voorbij.Na de plichtplegingen op het vliegveld en de nodige securitychecks mochten we in het vliegtuig plaatsnemen. Het online inchecken had ons geen minuut tijdwinst opgeleverd, erger nog, kostte ons tijd.
De reeds door ons uitgeprinte instapkaarten gingen zo weer de prullebak in.
Tien rolstoelen met wel erg invalide passagiers gingen ons vooraf. Natuurlijk gunnen wij die mensen ook hun vakantie, maar we vroegen ons wel af, of ze in hun eigen omgeving niet beter af waren geweest.
Een moeilijk in te schatten man op leeftijd had zo erg Parkinson, dat hij met zijn bevende vingers wel slagroom zou kunnen kloppen. Een vrouwtje van 75+, moeilijk te schatten, droeg een stapeltje papier bij zich, waarop al haar wensen vermeld stonden , o.a. "water", "fruitjuice", en als klapstuk een uitvouwbare ter grootte van vier A-viertjes: I'm a vegatarian, I don't eat meat, I only eat plants, vegatables and fruits.Met een kleine drie kwartier vertraging kwamen we in Abu Dhabi aan, waar wij de spikes aan konden trekken, want dat werd rennen.Tien minuten hadden we, om van de ene uithoek naar de splinternieuwe terminal aan de andere kant van het vliegveld te spurten.Een oudere dame met hele dikke voeten en ik zelf konden het tempo nauwelijks volgen, maar verloren het peloton niet uit zicht.25 Minuten later kwamen we met een hartslag van over de 200, bekaf bij een laatste veiligheidscontrole waar we zowaar voorrang kregen,
mochten we als eersten de schoenen uittrekken, zakken leeg maken, riem uit de broek, horloge af, laptoppie uit de rugzak, cameraatje uit het heuptasje, vloeistoffen inleveren, handtasjes en portemonnees in een bakje, ook eventueel los papiergeld uit het borstzakje etc. etc. De strijd tegen de wheelers verloren we dan ook grandioos. Zij waren niet kapabel al deze handelingen te verrichten. Gelukkig was Air Berlin zo vriendelijk geweest de vlucht, met een mooie airbus A330 ook drie kwartier te vertragen.
Na een vlekkeloos verlopen vlucht in Dusseldorf aangekomen, stond het vrouwtje van de A-4 tjes al in de rij naast ons met een niet Schengen of EU-pas en toonde haar papiertjes aan de Immigration. Ook zij mocht,na enige aarzeling, gelukkig voor haar de EU binnen, waar ze waarschijnlijk op familiebezoek ging. Dat papiertje waren haar kinderen denk ik vergeten te schrijven. De douaneformaliteiten verliepen vlekkeloos. Drie mannen en een vrouw, die hun ogen alleen openden als ze knipoogden, stonden de Duitse staat uit te vreten. Aan de andere kant van het "IJzeren Gordijn" stond Hans ons al op te wachten om ons vlekkeloos door de laatste etappe te helpen. Twee flacons muskietenspray van het Kruidvat+twee van een Zuidoost Aziatisch merk,een tube Odomos, een zonnebrandspray 20+, plus een van 30+, een fles after-sun troep, een paar dozen Nivea en een bosje euri armer, een kilo per week zwaarder, zijn we weer op honk. Allemaal bedankt voor de spontane reakties en tot ziens.
De leukste vonden wij natuurlijk van Jeslyn, die met de hulp van haar mamma een reaktie schreef voor oma en opa.XXXXXXXXXXXXX
P.S. Voor de volgende reis zoeken we eerst nog sponsoren.( WE BEGINNEN AL EEN BEETJE SRILANKAANSE INSLAG TE KRIJGEN)
Ook reakties van de plusminus andere 60 "volgers" zijn erg welkom.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
