De mooie zuidkust, bijna einde seizoen.

Tijd om maar weer eens een verslagje te schrijven. De FB-ers onder jullie hebben inmiddels wel wat meegekregen, wat we in en om Mirissa deden. Een boodschapje doen in één van de mooiste en uiteraard duurste winkelketens, Arpico Super Store, waarvan er in iedere plaats van enig belang wel een te vinden is. De koffie smaakt er beter dan waar ook, Vookal rond het middaguur waren we daar nogal eens te vinden, ook vanwege de prima airco.
Al is het hier bijna altijd en overal warm, dit jaar schijnt het volgens de Sri Lankanen zelf wel bloedheet te zijn.Bijna iedereen, die af en toe beweegt loopt het zweet van de kop.Lekke koppakkingen dus. We waren blij, dat soms even de zo'n weg was, wat meestal om een uur of vier 's middags was, waarna er meestal een stevige tropische onweersbui met veel regen overwaaide. Daarna was het over het algemeen lekker koel. Buiten wat winkelen, veel kijken en weinig kopen, maakten we een wandelingetje door het een of andere dorp, waar we ons door, je raadt het al een tuktuk lieten brengen. Overigens hebben we ook nog een excursie gemaakt naar de bezienswaardigheden van Matara en omstreken, een plaats van belang aan de zuidkust. Op het programma de diverse trekpleisters gezet: de vuurtoren van Dondra, een veelbezochte onderaardse tempel, een Hollands Fort compleet met grachten annex een museum, de oude Hollandse wijk, een oude tempel met olifanten in de tuin. We begonnen bij de vuurtoren, waar ik me per trap naar boven zou werken. Helaas de deur zat dicht. Zonder toestemming van de havenmeester mocht deze niet meer bezocht worden. Nagevraagd waar we de havenmeester konden vinden; in Colombo, slechts 175 km verderop en terug.Telefoonnummer onbekend. En waarom we er niet op mochten, vanwege mogelijke straling van een radar, dat er enige jaren geleden was geplaatst. Wat vooral gevaar opleverde voor zwangere vrouwen. Overigens was het uitzicht over de zee wel prachtig. Bij helder weer kon je bijna de zuidpool zien, want er lag niets tussen dan water, maar dan moest je vanzelf wel een hele goede (zonne)bril hebben, en daar loopt nu net die aap nog mee op. Ons tweede object was de tempel, het Weheherena Buddhist Tempelcomplex. Dit was echt ook de moeite waard om het eens te bekijken. Toevallig troffen we daar een oma met haar nageslacht, die door de priester gezegend werden. Omdat we er toch waren, nam hij ons ook maar gelijk mee. De oudere oma raakte geheel in tranche, wat heel wat duiten kostte om haar daar weer uit te krijgen. De briefjes van vijfhonderd vlogen je als het ware om de oren. Wij waren blijkbaar van de goede kant voor ons het complex binnengekomen, want we ontmoetten een gids met een groepje voormalige USSR'SERS, die daar een rondleiding kregen. Deze keer gesnapt, want de gids was tevens kassier bij de entree. We zagen door hem te volgen wel een beetje as van Buddha, hetgeen we normaal gesproken natuurlijk nooit geweten hadden en net zo goed van de peuk van Lida had kunnen zijn. Verder weer heel veel eeuwenoude muurschilderingen van delevensloop van Buddha, waarbij ook enkele zeer bloedige van dames en heren, die blijkbaar dingen hadden uitgevreten, die niet in zijn straatje kwamen. Na dit bezoek, en wat vragen van de bedelmonniken, die met waslijsten van toeristen, die zgn. allemaal minstens Lkr1000 hadden gesponsord , en die vonden,dat wij dit ook nog maar ff moesten doen, hebben we het complex, wat net een nieuwe verflaag kreeg verruild voor een winkeltje, dat er ook flink garen bij spon en softdrinks en nep-Pringles verkocht als Originele. Hierna terug naar Matara, waar we in een klein museum text en uitleg kregen wat wij daar in de 16 de eeuw van de Portugezen en voor de Engelsen hadden uitgespookt. Inmiddels werd ook dit unieke stadsdeel alles op kosten van de Unesco opgeknapt. Leuk voor ons, maar bijna geen Sri Lankaan, die er buiten hele kuddes schoolkinderen(tijdens geschiedenisles) om maalt, wat er zich toen allemaal heeft afgespeeld.Hierna kwam de NH Kerk aan de beurt, die om veiligheidsredenen was gesloten, en die van buitenaf te zie'n redelijk in verval was geraakt. Zo waren we sneller dan gepland, door de meeste bezienswaardigheden heen. Resetten ons nog een niet zo erg oude tempel met een paar olifanten in de tuin. Aan de voorkant van deze tempel, waar we al een paar keer met de bus waren vertrokken na onze winkelbezoekjes, dachten we wat een mooie prullenbakken hebben ze hier toch. Net als bij ons, met een afdakje erboven, tot we zagen, dat bijna iedere Buddhist er een preventie deed en er geld ingooide. Na nog wat rondgelopen te hebben zagen we dat de olifanten meer voor de sier hier stonden, dan dat er iets nuttigs mee gedaan werd. Het vrouwtje waste zich konstant en het mannetje keek ernaar, stevig vastgebonden met een dikke ketting, kon die ook niet veel anders.

Nadat we weer terug waren in Mirissa en voor de ongeveer achtste keer ons met een ligstoel, kussens en baddoeken in de Paradie Beach Club.
Na 16 dagen heerlijk afwisselend bij Wadya aan het strand, en bij ons Beauty Mount Guesthouse en nog wat baconsandwiches bij Nissan, gegeten te hebben was de tiet van gaan gekomen.
Zoals gepland zondag na het Singalese and Tamil Newyear gingen we van Matara terug naar Negombo, het Summerside Residence Guesthouse, wat ik gerust met hoofdletters kan schrijven, want daar is echt van alles mogelijk.
Die terugreis liep evenwel anders dan gepland.De bus zou volgens schema vertrekken van de halte bij het busstation. Om half twee stonden klaar in de pieken zon,waar de bus normaal gesproken om kwart over twee zou vertrekken. De één na de andere mooie airconbus vertrok er naar diverse bestemmingen, maar een bus met onze bestemming was in geen velden of wegen te zien. Na vele keren vragen en evenveel verschillende antwoorden, bleek het enige juiste antwoord:NOG BUSSES TO NEGOMBO AIRPORT TODAY, DRIVER'S HOLIDAY, BECAUSE OF NEW YEAR.
Een Duits stel, die naar het vliegveld wilden, voeren in hetzelfde schuitje mee.
Inmiddels 5 liter zweet lichter besloten we een taxi te delen. Het punt was, dat een taxi ook niet zomaar te krijgen was, want ook die hadden een dag vrij
genomen Eerst met het verblijf van de Duitsers gebeld (telefoniert), die wel een oplossing hadden die voor een prijs 2xnormaal ons zouden brengen. Dan ons geliefde Guesthouse maar geprobeerd. Daar waar we zojuist een paar uur geleden emotioneel afscheid hadden genomen, zaten we 2 1/2 uur later weer op de stoep, waar we onder het genot van een bakkie troost op de taxi wachtten, die ons naar Negombo ging brengen. Geradbraakt door de felle zo'n en de rit in het spitsuur waren we na zeven uur reizen, meer dood dan levend, op onze plaats van bestemming, waar we met onze Oosterburen nog gezamenlijk lekker hebben gegeten. De zwaarste dag in Sri Lanka. Ik wacht op jullie reacties.