ONS PARADIJS

KALUTARA NORTH,14-04-2013

NAAR ONS PARADIJSJE
De 3e dag een boottochtje gemaakt op het(stuw)meer van Hikkaduwa. Niet superspektaculair, maar met de smalle catamaran, en de twee roeiers die ons begeleiden toch wel heel erg leuk. Uiteraard kwamen we weer bij de een of andere Budhistische tempel, wat na inspektie, wel een van de mooiste was, die we gezien hebben. Wat minder glitter, wat mooiere muurschilderingen, dan we elders hebben gezien. Jaja we beginnen er kijk op te krijgen. Of het nu aan ons lag weet ik niet, maar er liepen nogal wat jonge jongetjes met eveneens kaalgeschoren koppies net als de in oranje gewaden gekleedde monniken, die altijd proberen een donatie, liefst zo groot mogelijk uit je zak te trommelen. Het eerste deed ons wel wat aan het geknoei met kinderen denken. Ze laten een mooi boek zien, met een voor Sri Lanka onwaarschijnlijk hoog bedrag van LKR 5,10 of 20000,-, voorzien van de naam van de gulle gever en de datum. Wij hebben maar een “onbeschreven” donatie gedaan, waar men hier wel zo voldaan mee is. De dienstdoende monnik moest er wel wat voor doen, een paar foto’s maken, wat hem goed afging.Alleen met mediteren kom je er natuurlijk ook niet. Ook hier gaat alleen de zon voor niets op en hoe. De afgelopen dagen was het ’s avonds nogal onweerachtig geweest, gepaard gaande met tropische stortregens en de nodige wind van zee. Hierdoor waren er niet veel dieren aan de oppervlakte te zien werden we verteld of wijsgemaakt. Het arsenaal bleef beperkt tot een varaan van een meter en een adelaar heel hoog in de lucht. Onze roeiers bleken meer geinteresserd in van de kokospalmen gewaaide noten, die uit het water werden gevist. Waarschijnlijk broodnodig, want van de LKR1000,-, ongeveer een dikke 6 euro, kregen zij er volgens eigen zeggen maar 100. Een vrouw, die de eigenaresse van het vaartuig was, beweerde, dat ze goed betaald werden met 250 roepies p.p. Gooi het maar in m’n pet. Een of twee van de drie moet toch liegen. Een doorsnee Sri Lankaans gemiddelde. Ook de tuktukchauffeur steekt nog wat in zijn zak.
De laatste dag in Hikkaduwa hebben we besteed met een, wat we dachten, een bezoekje van hooguit een paar uur Unawatuna, een badplaats bij Galle, de derde stad van Sri Lanka, al weet bijna niemand hier hoe groot Jafna is, laat staan hoeveel inwoners de diverse steden tellen.
Het werd een bijna hele dag op ’t mooie strand en een uur in een volgepropte winkel in Galle. Naarmate het Singalese Nieuwjaar nadert, daalt het werktempo hier in ras tempo, om bij de meesten op 0 te eindigen, op laten we het maar 29 december noemen of 11 april in ‘t echt. Veel vuur-en vreetwerk gaan aan de feestelijkheden van dit feest vooraf. Iedereen die maar een beetje money in de pocket heeft doet er aan mee, en steken zich in een nieuwe kabaya en sarong. Vandaar de afgeladen winkels,en supermarkten (die er natuurlijk nog bij lange na nog niet zo talrijk zijn als bij ons, waar zelfs het brood ,
‘s morgens al uitverkocht was, omdat de bakkers het bakken ook maar tot een dag na Nieuwjaar hadden opgeschort. Geen personeel. Voor ons westerlingen moeilijk te begrijpen, maar hier worden de maaltijden in heel veel gevallen beperkt tot zoete lekkernijen, fruit en melkrijst met sambal. Onderweg naar de volgende bestemming zijn we nog even bij een schildpaddenfarm of te wel een turtleboerderij aangestoken.
Daar worden de door de plaatselijke bevolking gevonden eieren, die alleen ‘s nachts worden gelegd, opgekocht en in het warme zand herbegraven, om na een dag of zestig “ uitgebroed” te zijn. De eendags beestjes worden dan in een grote bak met water gezet, waar ze 24 uur in mogen spartelen. Dan gaan ze naar bak twee. Weer 24 uur later volgt bak drie, waarna ze een dag later in zee worden uitgezet. Veel eieren ter grootte van pingpongballetjes, gaan verloren, of door mensen, die ze graag lusten, goed voor de seks denkt men, of door honden en katten, die vaak op het strand aan wezig zijn. Ook roofvogels, o.a. veel kraaien pikken hun eitje mee. Gemiddeld een op de veertigduizend uitgebroedde eitjes telt een albino schildpad. De eerste eieren worden pas in na hun 35ste verjaaardag gelegd. Ze kunnen wel 200 jaar worden en groeien ook ieder jaar nog. Ze leggen hun eieren steeds op hetzelfde strand als waar ze geboren zijn. Zijn ze op de boerderij geboren, moeten ze wel een goede neus of instinct hebben, willen ze dat zandstrand 35 jaar en een paar tsunami’s later weer terugvinden. (Volgens de wetenschapper, die ons een en ander vertelde, gaan de gegevens nog niet zover terug, daar ze enkele jaren geleden nog in de schildpaddensoepblikken gingen).
Ook worden er gewonde schildpadden binnengebracht, die vaak in netten verstrikt geraakt kunnen zijn of een klap van een schroef, peddel of roeispaan hebben gehad. Zo zijn er nogal wat eenarmige en eenbenige of geen armige- en benige te zien. Ook enkele witte zijn er geslachtofferd om in deze betonnen bakken de rest van hun invalide leven te verslijten.. Wel zijn ze natuurlijk gered uit de soep, die in Aziatische landen nog veel wordt bereid.
Na wat gesurft te hebben op internet, hebben we besloten naar
Kalutara North te gaan, de plaats waar vorig jaar de dood van de waard te betreuren viel en er ook nog eens een tsunamialarm werd afgegeven. Niet dat we daar weer op zitten te wachten. Na telefonisch overleg, viel de vraagprijs voor de kamer wat tegen in het guesthouse, dat uiteraard nu door een ander wordt beheerd, terwijl we van de keuken niet zo gecharmeerd waren. Daarom maar naar iets anders gezocht.
Beter hadden we het niet kunnen treffen. Een prachtige woning met wel een stuk of 8 kamers, die over een prachtig gebouwd landhuis zijn verdeeld. Petter’s Beach Inn, zoals het mag heten, ligt gescheiden door een smalle weg, die vorig jaar toen we hier waren van betume werd voorzien, direkt aan zee. Het geheel is in bezit van een Noors echtpaar, waarvan de man een half jaar (tijdens de Noorse winter), hier is en zijn vrouw, die alleen de schoolvakantie kan komen, daar zij beroepsmatig les geeft aan verpleegsters in Noorwegen. Het geheel wordt gerund door een alleraardigst Sri Lankaans echtpaar. Vandaag Nieuwjaaarsdag, terwijl ik dit schrijf hebben we samen met hun twee leuke dochters vanmorgen om 07.07 uur precies (het uur van het begin van het nieuwe jaar, het speciaal voor ons aangerichte ontbijt genoten met nog een gemengd Duits/Sri Lankaans just married echtpaar. Twee bijzonder lieve Duitse herder completeren de staf.
Al met al een paradijsje, met enkele vierkante meters zwembad, waar zojuist een race met ossekarren langs kwam, iets wel heel bijzonders. Alles gefilmd.
Het enige minpuntje hier, geen Wifi of internetaansluiting, maar genoeg andere dingen die dat vergoeilijken.
Morgen gaan we nog op bezoek in het geboortedorp van onze landlady, waar diverse spellen voor de bevolking worden georganiseerd. Een voorstelling ervan kan ik me niet maken, maar het zal ook wel leuk zijn. Misschien kom ik er nog toe om erover te schrijven. Nog slechts vier dagen, dan kunnen we bij leven en welzijn in ieder geval terugkijken op een fantastische vakantie!
Groeten van ons van tussen de kokospalmenXXXXXXXXXXXXXXX.

TUKTUK LIDA EN EEN EENPOTIGE STOFFEL.
P.s Wij zijn na het Singalees Nieuwjaar weer terug in Negombo en zullen morgennacht weer terugvliegen. De tweede dag van het jaar 2572 of zoiets (moeilijk te achterhalen) hebben we middenin de jungle bij de moeder van Rubika, onze gastvrouw en schoonmoeder van Laceed doorgebracht. Een ongeëvenaarde ervaring. Na allerlei bremzoete hapjes en een grote fles Strong Lion’s beer met 8.8 procent alcohol en enkele Old Arakkies bij drie zusssen en een broer, die nog in hetzelfde dorp wonen, kregen we een originele, traditionele maaltijd, gekookt op houtvuur waaronder ook kokosnootbasten, bij moeder thuis voorgeschotels. Nogal spicy, maar wel heerlijk, wat het lieve mensje voor de hele familie en ons heeft klaargemaakt. Bijkomend, maar niet misstaand waren de talrijke tropische regen-en onweersbuien, die ons dwongen grotendeels binnen door te brengen.
Na nog een bezoekje aan een van de schoonzussen kon de terugreis worden aanvaard. Theo met de camera voorop, om enkele plaatjes te schieten van het vehikel, dat zich eeen weg moest banen op een te smal pad tussen metershoge beplanting en karresporen zoals in de grote en kleine bangraaf, die Theo zich uit zijn jeugd in Acquoy herinnerd.
Terug in Kalutera nog even nagenieten. ’s Morgens kon ik aan het vegen met de bezem horen, dat er iemand anders dan de baas veegde. Het was een steviger geluid. Het vegen van grint, wat bij ons geharkt werd, en het gras met de hooihark, blad met de bladhark, waar bij ons een speciale dure apparaten van Gardena worden gebruikt, gebeuren hier met een en hetzelfde apparaat, dat kan harken, vegen en waar de bloemen en bladeren als het ware aangeprikt worden. Zoals bij ons in vroeger jaren de zgn. rijzebesem van rijshout werd gebruikt, maakt men hier gebruik van een bezem met stugge harde “houtjes”, de gedroogde nerven van kokosbladeren.een bosje van enkele honderden nerven, samengehouden door een, op een speciale manier gevouwen groente- of ander blik,zodat de ‘houtjes netjes naast elkaar komen te zitten. Volgens Theo misschien een gat in de markt, alleen is het probleem, of hij de nog verse bladeren moet verschepen of de reeds gedroogde nerven. Voorwaar een mooi natuurprodukt.

Lieve groetjens en liefs van ons op de op een na laatste dag en ons laatste verslag vanuit SERENDIB GUESTHOUSE.(Het laatste deel).